PA-FALL

`Yan ung lalaki na pinapainlab yung babae tapos, iiwanan din sa ere.

`Yan na din ang deskripsyon sa akin ng isang kaibigang babae...(matapos ang nangyari). Nakakabigla. Di ako makapaniwala. Kilala ko ang sarili ko at alam kong hindi ako pa-fall. Minsan lang ako magmahal pero tapat at dalisay. Ngunit nakakapagpabagabag sa aking isipan ang mga sinabi niya. Napa-reflect ako ng hindi oras. Sandaling nanahimik at tinanong ang sarili, "Pa-Fall ba talaga ako"?

Hmmmmmm... Sadly the answer is "YES". Tama siya... Noon hindi, pero ngayon marahil, I became one. Unconsciouly, I turned into this guy who extends extra-friendliness to gals, making the gals fall, but with no real intentions of having committed relationship. Self-serving na kung self-serving. Pakapalan nalang ng mukha, pero talagang ganun ang mga nangyari sa aking recent affairs. Ngayon ko lang din napagtanto na suddenly, pa-fall na nga ako.

Mali.Mali ito. Ibig sabihin nito, paasa na rin ako. Pag paasa ako, wala akong isang salita. Pag walang isang salita ang tao, walang prinsipyo. Ayaw ko naman maging ganito. Sino ba namang matinong lalaki ang may gusto? Oo, playboy ako..Pero dati, once na may naging karelasyon ako, seryoso naman ako. Hindi ko kino-consider na relasyon yung mga hindi ko mahal pero naging kami. "Fling-fling yung tawag ko dun. Tsaka pinagsasabay ko man, totoo namang mahalaga silang dalawa(or 3):]

Tila yata nag-iba ang ihip ng hangin nitong mga nakaraang panahon. Ang buhay pag-ibig ko nitong mga huling taon ko, lalo na ngayong kolehiyo ay salungat sa aking mga paninindigan pagdating sa pakikitungo sa mga espesyal na tao. Para bang umikot ng 360 degrees ang mga bagay-bagay at nawalan ng sigla at romansa ang aking puso.

ZERO. Numero ng lovelife ko. Hindi naman ganito dati. Karma siguro. Matagal-tagal na rin akong nakaramdam ng lehitimong kilig. Tagtuyot. At hindi maiiwasang maghanap ang puso. May mangilan-ngilan din akong nakikita paminsan-minsan sa kung saan. Mga babaeng karapat-dapat namang ibigin. Maganda. Sexy. Matatalino. Natitipuhan ko naman. Gusto kung gusto pero hindi ko makuhang mahalin gamit ang totoong depinisyon ng pagmamahal. 

Kaya sa mga panahong hinog na ang pagsasama at umaasa na sila, saka naman ako bibitaw at sila'y maiiwan. Ito ang nakikita kong dahilan ng aking transpormasyon bilang isang lalaking pa-fall. Mababaw lamang ang rason na ito ngunit hindi sapat na paliwanag kung bakit nagiging ganito ako lately.

Ang totoo nito, NAKATALI ako sa aking NAKARAANG PAG-IBIG. Akala ko nakapagmove-on na ako pero ang totoo'y hindi pa pala. Hindi ko naproseso sa sarili ko ang aming paghihiwalay, na kami ay hindi talaga para sa isa't isa, at ang katotohanang kahit anong gawin ko ay hindi na kami magkakabalikan pa. Napako ako sa masayang pangako ng "Forever". Umaasa pala akong maipipilit pa kahit alam kong wala na. Ako kasi yung tipo ng tao na ayaw ipakitang nasasaktan at laging ipinapakita sa lahat na ako'y matatag at hindi natitinag. Siya lang kasi ang pinakaminahal ko sa lahat ng naging ex's ko. OA lang. Sa mga panahon, marami akong babaeng tinaggihan at pinaasa, ay siya parin pala ang hinahanap ko. Tinikis kong lahat para sa maling babae, maling pagkakataon at maling panahon. 

 Nagkamali lang ako sa labis na pagmamahal sa kanya na hanggang sa ngayon, takot akong umibig ng iba. Nalimutan ng puso ko na sandamakmak na babae sa mundo ang naghihintay sa akin na maari kong mahalin at muling magpasaya sa akin. Ang epekto nito sa akin ay negatibo na siya naman ngayong nagiging tunay na dahilan ng aking pagiging pa-fall.  Hindi ko magawang pumasok sa panibagong relasyon kasi siya parin ang pala hinahanap ko. Ang resulta ngayon sa akin sanang iibigin ay ang kalungkutan ng isang iniwanan. 

Masakit na katotohanang nagaganap sa aking pagkatao ngayon. Haha. I bet my alter ego is laughing the hell out of me right now. The irony of things stabs me right at my heart. The one who is suppose to be the strongest guy alive now cries over a long lost love and desperately seeks for redemption. Maybe it's just fate, maybe its just me. It's not that I'm a heart breaker, it's just that somebody broke my heart first...

Dapat ko itong paglabanan at nang sa gano'y maging mas mabuting tao ako sa emosyonal na aspeto ng aking buhay Hangga't hindi ko natutunan tanggapin ang mga bagay-bagay ukol sa pag-ibig, na hindi lahat ng mahal ko'y mamahalin ka din, hindi ako magiging mas buong taong nagmamahal.

 I HAVE TO LEARN HOW TO LOVE MYSELF MORE. I DESERVE TO LOVE and TO BE LOVED. I still believe that someone was prepared by God for me and exclusively for me. Now I fear not to love the way I'm capable of loving truly and genuinely with all my heart free of past hurts and failures.

Sa libu-libong taong sa mundo, ang tibok nitong puso ko'y may naghihintay na katugon. 

Spread the love...

PS: Pero, eskwela anay ko. :]

Hope the EX's and near EX's 

and future love affairs read this and understand 

my part,especially you  SMM...

PATAPAK

San Vicente Ferrer

Dinarayo ng mga debotong Lebakenio  ang Simbahan ng Brgy. Purikay tuwing sasapit ang Abri upang makiselebra ng kapistahan ni San Vicente Ferrer. Bukod sa Banal na Misa at sa masasarap na pagkain sa mga bahay-bahay  ay pinakaaabangan ang panata ng taunang isinasagawa- ang PATAPAK.

Pagkatapos ng Misa ay  pumipila ang mga namamanata sa harap ng mga Ministro upang “magpatapak”. Hawak-hawak ng Pari at mga Kaabag ang mga Santos na Vicente Ferrer.  Isa-isang ipinapatong ang mga Santos sa ulo ng mga tao na animo’y tinatapakan ni San Vicente Ferrer ang deboto. May mga dala din ang ilang mga kagamitang “pinatatapakan” din tulad ng mga damit, libro, atbp.

Dagsa ng taong nagpapatapak kay San Vicente Ferrer

Naggitgitan sa dami ang tao at kapansin-pansin ang kagustuhang mauna sa pila upang unang makapagpatapak. Titik ang sikat ng araw ngunit hindi ito alintana ng mananampalatayang matiyagang nakapila. Manaka-naka lamang ang may lilim ng mga punong kahoy kung saan may mangilan-ngilan ding hinihintay munang humupa ang dagsa ng tao. Maayos ang usad ng pila kahit hindi organisado ang mga linya. Agad kasing umaalis yaong mga tapos na upang bigyang daan ang mga nasa likurang hindi pa nakapagpatapak.

Pangalan ng Simbahan sa Brgy. Purikay

Samu’t saring mga nilikha ng Diyos ang pumaparoon taun-taon. Bata, matanda, binata o dalaga, magkakapamilya at magkakaibigan, mayaman at nagdaralita, mga angat sa lipunan at yaong ordinaryong mamamayan, ay nagtipon-tipon upang makiisa sa pagdiriwang ito kasama ang mga kapwa Lebakenio. May nananalangin ng kasaganahan, paggaling ng sakit, kapatawaran ng kasalanan, pasasalamat, petisyon-lahat para sa pagsamba sa Kanyang dakilang pangalan.

Kung bakit ganito ang pananampalataya ng mga kababayan natin kay San Vicente Ferrer ay hindi ko maipapaliwanag. Ngunit sa eksperyensya at obserbasyon, hindi rin maipagkakaila ang mabuting dulot nito sa buhay at pakikipagrelasyon sa kapwa tao.

Mommy Jean experiencing healing with her Patapak

Kung susuriin, simbolo ng pagpapakumbaba ang pagpapatak. Ipinapaalala sa lahat ng may mas mataas sa atin, na Siyang dapat kilalanin, paniwalaan at sambahin. Habang nakayuko at nagpapatapak, inaangkin ng deboto ang kanyang mga kalakasan, kahinaan, at buong niyang pagkatao at inaalay itong lahat sa Poong Maykapal.

Sa ulo din ipinapatong ang Santo at hindi sa anumang  bahagi ng katawan, sapagkat sa ulo ang kontrol pag-iisip at kilos ng tao. Matatandaang may ang Santong si Vicente Ferrer ay may hawak ng libro bilang sa kaliwa niyang kamay na nagpapatunay na siya ay matalino at marapat ding panalanginan ng mga nais magkamit ng karunungan at mabuting asal.

Mainam na ating mapag-alaman bilang Lebakenio ang mga ating mga tradisyon at kulturang panrelihiyon. Tanda ito ng ating pagkamakabayan na siyang magbibigay sa atin ng natatanging pagkakakilanlan bilang isang totoong Lebakenio. Marapat din na bigyan natin ng akmang pagpapahalaga ang ating mga panata’t debosyon para na rin sa ating sariling kapakinabangan at gayonrin, upang mas lalo pang mapayabong ang ating mga pinakaiingatang paniniwala at tradisyon nang sa ganon manatiling buhay ang panatang ito ng “Patapak” hanggang sa mga susunod na henerasyon.

Kung Lebakenio ka, kadto sa Purikay kag magpatapak ka…:D  

Sa labasab ng Simbahan habang nagmimisa, nagpapasilong sa isang parachute tent at pumamapilanlang ang init. Makulay din ang mga buntings. Kanya-kanya naman ang mga tao sa pagdal ng payong at panyo pampawi ng init,,

Beyond Paper...

“We think that we shall never see…

 A Mindanao as peaceful as it can be…

A place where Chirstians, Muslims and Lumads live together in harmony…

Against what others say as an Impossibilty…

Lets join hands together in unity..

Sign the Peace Agreement!”

Flooding highways in most parts of Mindanao especially in areas of North and South Cotabato, Maguindanao, and Sultan Kudarat these sign boards, more than encouraging me to join in the peace process, annoy my travelling experience.

In addition to these Plagiarism of the Poem   “A Tree” by Hellen Keller, more intriguing road signage would post questions then suggest answers as follows..

“The worst problem?     War

The Basic Reason?           Misunderstanding

Our Enemy? Ourselves

The Ultimate Solution? PEACE

SIGN THE PEACE AGREEMENT NOW!!!"

I recognize the efforts but I think this is all absurd. Peace is the most overused word I know. I grew tired of hearing promises of achieving lasting peace. I am a true-blooded Mindanaoan and just like many of my fellows, my hopes of attaining genuine harmony slowly shatters. It been years of struggle and dialogue way back from our ancestral fathers up to today’s educated people. But what has changed?

The elites who are nominal advocates of peace are in fact the perpetuators of war and unrest. You can’t talk peace and have a gun. If peace would be conceived like this as maintaining the status quo, then what they have been doing is correct. If peace is viewed on the limelight of superiority, control and dominance, then indeed Mindanao is peaceful. If the people will continually be blinded by this peace only the ruling few benefits, what good could it bring to present Mindanao? More importantly, how vague will our future be?

A written black-and-white agreement signed by the Government and the other benevolent party is no more than a piece of paper.  . It has been proven in past MOA’s that signification violations, more likely than not, will be committed. This current one, if indeed will be signed by hook or by crook, is the same amongst others-ineffective, futile, useless. It is all for fake formality. It’s an image-enhancer for the Government to project a well -performing administration. Clearly, this is another manifestation of a fascist regime of the few ruling elites.

Peace goes beyond writings and pens. It not a one-time deal and then boom! It happens in a blink of an eye. It is not instant, not quick, not short-lived. Neither is it organized, nor planned. It can never be negotiated, or arranged between only two people. It’s not an idea. In fact, it is only a dream. Unfortunately, dreams may or may not come true--- oftentimes not.

Peace is a process. It’s a constant struggle of living in harmony. It’s a series of small patriotic efforts gathered together to form a large-scale positive effect.  It happens naturally without willful enforcement. It resides in every people’s heart which emanate from his intellect and is reflected in his deeds. It is collaborative in substance. It is reality which is unrealizable.

We exert too much effort in reaching the so called PEACE, yet what we don’t know is that it is not something to be achieved but something already given. It’s a matter of actualization and experiencing the joys with the hardships that come with it.

It may sound hopeless but I still envision of a Mindanao where peace is actualized, is a reality and is for all. I dream to see its people enjoying the complete package that goes with the God-given peace. Most of all, I pray that we as Mindanaoans will learn to integrate peace per se in our day to day existence a primary peacemakers and not be limited on a white glossy material used for writing.
Peace beyond Paper..