PATAPAK

San Vicente Ferrer

Dinarayo ng mga debotong Lebakenio  ang Simbahan ng Brgy. Purikay tuwing sasapit ang Abri upang makiselebra ng kapistahan ni San Vicente Ferrer. Bukod sa Banal na Misa at sa masasarap na pagkain sa mga bahay-bahay  ay pinakaaabangan ang panata ng taunang isinasagawa- ang PATAPAK.

Pagkatapos ng Misa ay  pumipila ang mga namamanata sa harap ng mga Ministro upang “magpatapak”. Hawak-hawak ng Pari at mga Kaabag ang mga Santos na Vicente Ferrer.  Isa-isang ipinapatong ang mga Santos sa ulo ng mga tao na animo’y tinatapakan ni San Vicente Ferrer ang deboto. May mga dala din ang ilang mga kagamitang “pinatatapakan” din tulad ng mga damit, libro, atbp.

Dagsa ng taong nagpapatapak kay San Vicente Ferrer

Naggitgitan sa dami ang tao at kapansin-pansin ang kagustuhang mauna sa pila upang unang makapagpatapak. Titik ang sikat ng araw ngunit hindi ito alintana ng mananampalatayang matiyagang nakapila. Manaka-naka lamang ang may lilim ng mga punong kahoy kung saan may mangilan-ngilan ding hinihintay munang humupa ang dagsa ng tao. Maayos ang usad ng pila kahit hindi organisado ang mga linya. Agad kasing umaalis yaong mga tapos na upang bigyang daan ang mga nasa likurang hindi pa nakapagpatapak.

Pangalan ng Simbahan sa Brgy. Purikay

Samu’t saring mga nilikha ng Diyos ang pumaparoon taun-taon. Bata, matanda, binata o dalaga, magkakapamilya at magkakaibigan, mayaman at nagdaralita, mga angat sa lipunan at yaong ordinaryong mamamayan, ay nagtipon-tipon upang makiisa sa pagdiriwang ito kasama ang mga kapwa Lebakenio. May nananalangin ng kasaganahan, paggaling ng sakit, kapatawaran ng kasalanan, pasasalamat, petisyon-lahat para sa pagsamba sa Kanyang dakilang pangalan.

Kung bakit ganito ang pananampalataya ng mga kababayan natin kay San Vicente Ferrer ay hindi ko maipapaliwanag. Ngunit sa eksperyensya at obserbasyon, hindi rin maipagkakaila ang mabuting dulot nito sa buhay at pakikipagrelasyon sa kapwa tao.

Mommy Jean experiencing healing with her Patapak

Kung susuriin, simbolo ng pagpapakumbaba ang pagpapatak. Ipinapaalala sa lahat ng may mas mataas sa atin, na Siyang dapat kilalanin, paniwalaan at sambahin. Habang nakayuko at nagpapatapak, inaangkin ng deboto ang kanyang mga kalakasan, kahinaan, at buong niyang pagkatao at inaalay itong lahat sa Poong Maykapal.

Sa ulo din ipinapatong ang Santo at hindi sa anumang  bahagi ng katawan, sapagkat sa ulo ang kontrol pag-iisip at kilos ng tao. Matatandaang may ang Santong si Vicente Ferrer ay may hawak ng libro bilang sa kaliwa niyang kamay na nagpapatunay na siya ay matalino at marapat ding panalanginan ng mga nais magkamit ng karunungan at mabuting asal.

Mainam na ating mapag-alaman bilang Lebakenio ang mga ating mga tradisyon at kulturang panrelihiyon. Tanda ito ng ating pagkamakabayan na siyang magbibigay sa atin ng natatanging pagkakakilanlan bilang isang totoong Lebakenio. Marapat din na bigyan natin ng akmang pagpapahalaga ang ating mga panata’t debosyon para na rin sa ating sariling kapakinabangan at gayonrin, upang mas lalo pang mapayabong ang ating mga pinakaiingatang paniniwala at tradisyon nang sa ganon manatiling buhay ang panatang ito ng “Patapak” hanggang sa mga susunod na henerasyon.

Kung Lebakenio ka, kadto sa Purikay kag magpatapak ka…:D  

Sa labasab ng Simbahan habang nagmimisa, nagpapasilong sa isang parachute tent at pumamapilanlang ang init. Makulay din ang mga buntings. Kanya-kanya naman ang mga tao sa pagdal ng payong at panyo pampawi ng init,,